1993'ten 2012'ye Miras BİNGÖL

Uzun zamandır kimsenin normal yaşamadığını söylemek zor değil. Koskoca ülke bitkisel hayatta. PKK ile girilen operasyonlarda 1 ayda 76 asker şehit oldu. Ülkenin savaşta olduğunu söylemek için illa resmi makamlar eliyle açıklama yapmasına gerek yok.

Türkiye’de garip şeyler oluyor. Hem de çok garip şeyler. Önce Özgür Suriye Ordusu denilen yapının karargahı Hatay olarak gösterildi. Ardından Suriye’den Türkiye’ye; Türkiye’den Suriye’ye savaşçı ithal edildi. Afganistan’ı üs edinen El Kaide, önce Suriye’ye geçip mezhepsel düşmanı Esad ile savaşmayı kararlaştırdı.

Bu aşamada Türkiye’deki kamplarda “rehabilite” oldular ki bugünlerde önce CIA başkanı ardından Amerikan Genelkurmay başkanının Türkiye’de olması bu iddiaları kuvvetlendirdi. Amerika’da yayınlanan saçma sapan filmle İslam aleminin peygamberi Hz.Muhammed ile dalga geçilmesi sonucu, Libya büyükelçilerinin öldürülmesi de bu kapsamda değerlendirildi. Çünkü olayı El Kaide üstlendi.

Arap Baharı ellerinde patladı. Bumerang etkisiyle kendisine dönüş sergileyen Amerika yeni Eylüllere gebe gözüküyor.

Öte yandan, Türkiye’de karışık şeyler, garip şeyler olmaya devam ediyor.

1993 yılı Türk siyasi hayatının en karanlık yıllarından birisidir. İşlenen suikastların, cinayetlerin haddi hesabı yoktur.

O yıl PKK sorunu üzerine ciddi analizleri olan iki isim; Uğur Mumcu ve Eşref Bitlis peş peşe 24 Ocak ve 17 Şubat’ta suikaste kurban gitti. Uğur Mumcu’nun son çalıştığı dosya PKK üzerineydi. Eşref Bitlis ise PKK’nın bitirileceği operasyonu yapmaya hazırlanıyordu. Uçak garip bir şekilde arızalanıp, düştü. Buzlanma denildi.

2 ay sonra da Cumhurbaşkanı Turgut Özal 17 Nisan 1993’te “kalp krizi” geçirip öldü. Olayın suikast olup olmadığı hala açıklığa kavuşmadı. Diğer cinayetlerin faillerinin bulunamaması gibi.

Ve o tarih, 24 Mayıs 1993. 33 Asker kurşuna dizildi. Terhis olmuşlardı, silahsızdılar. 50 kişilik personel, terhis olup giderken yanlarına hiçbir güvenlik görevlisi verilmedi. Sonuçta bu olay karşımıza çıktı.

93’ten sonra yapılan operasyonların niteliğine bakıldığında Çevik, Çelik, Tokat gibi isimlerle Kuzey Irak’ta PKK’ya büyük kayıplar verdirildi. PKK’nın silahları nereden temin ettiği ise ya “bilinemedi” ya “açıklanmadı”.

PKK’nın en büyük korkularından olan Uğur Mumcu ve Eşref Bitlis yoktu. Verilecek zaiyat kısa süreli olacak, gelecekte istediği gibi at oynatabileceklerdi. Nitekim öyle oldu.

2012’ye geldiğimizde terörün tırmandığı noktayı hükümet yetkilileri son çırpınış olarak söylese de inanmak güç. Her yola mayın döşeniyor. Bu kadar patlayıcıyı nereden temin ettikleri ve yollara nasıl döşedikleri hiç sorgulanmıyor.

PKK strateji değiştirdi doğru. Vur kaç artık uygulanmıyor, vur kal metodu PKK’nın yeni dönem stratejisini oluşturuyor. Ve Gaziantep örneğindeki gibi sivil asker diye bir ayrım gözetilmiyor.

Şüphesiz ki bu olaylar da mutlaka birbiriyle bağlantılı. Ancak açıklanacak kadar kuvvetli delil kimsenin elinde yok. Tavşana kaç tazıya tut misali ülkenin üstüne çöreklenen “dost ve müttefik” ülkenin hariciye nazırı ile bizim hariciye nazırı birbirlerine çak işareti yaparak bölgede politika geliştiriyor. Yetmiyor, Rus çarı Putin bizim nazırı tay duran çocuklara yapıldığı gibi çağırıyor. Sam Amca’nın patronu parmağıyla çağırıyor. Muhteşem bir iş birliği ve anlık istihbarat çalışmaları ile güçlü olduğumuz dünyaya ilan ediliyor. Haliyle bu kadar gazla Esad efendiye had bildirmek de zorunluluk oluyor.

Bugünkü tarihlerde dikkat çekici birkaç olay oluyor. Önce CIA başkanı Türkiye’ye geliyor. Ardından Amerikan Genelkurmay başkanı. Bu arada biz de yürütülen soruşturmalarla Turgut Özal ile Eşref Bitlis dosyaları tekrar açılmaya çalışılıyor.

Ve nihayet 18 Eylül de Bingöl karayolunda 1993’ün 20 km ilerisinde izinden dönen silahsız askerlere ateş açılıyor. İlk belirlemelere göre 10 asker şehit oluyor.

Birileri diyor ki, o tarihlere geri dönmeye çalışmayın. Olacaklardan sorumlu değiliz.

Kim diyor?

Keşke bilseydim.

Bildiğim tek şey savaşa ramak kaldığı…

İlker EKİCİ

ilker.ekici@politikadergisi.com