Barzani Açılımı

Dün Ankara’ya Kuzey Irak’tan biri geldi. Bir zamanlar Türkiye’de kapıları çaldığında karşısında kapıyı açacak kimseyi bulamayan bu zat şimdi Başbakanın yanına kadar çıkabilmektedir. Dışişleri Bakanı Davutoğlu ile toplantılar yapmaktadır. Ortak kararlar alıp bunu basına deklare etmektedirler. Esasında kararlar onlar toplanmadan önce başka bir yerde alınmıştır. Bu toplantıları yapanlara ise deklarasyonların altına imza atmak kalmaktadır. Barzani’den bahsediyorum. Daha geçen yıla kadar Türkiye halkını ayağa kaldıran sözler sarf etmemiş miydi? Türkiye Başbakanı’nı dikkate almayan hatta küçümseyen sözler kullanmamış mıydı? Kuzey Irak’ta bir Kürt devleti kuracağını açıkça söylerken bu sözleri Türkiye’de öfke ve korku yaratmamış mıydı?

İnsanlar, Barzani’yi ekranlardan görürken ya da gazetelerde okurken onu küçümsüyorlardı. Tıpkı “Peşmerge” denilen Kuzey Irak’taki Kürt silahlı birliklerini küçümsedikleri gibi. Peki şimdi bakın o küçümsenen Barzani’ye. Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı ve Dışişleri Bakanı ile birlikte büyük politika süreçlerine giriyor, toplantılar yapıyor. ABD’ye gidiyor, Beyaz Saray’da Amerikan Başkanı tarafından kabul görüyor. Aslında kilit nokta da bu. Beyaz Saray’da kabul edilen biri Türkiye Başbakanı tarafından el üstünde tutuluyor, çünkü karar mekanizması Washington ve Tel Aviv arasında işliyor. Türkiye bu süreçte sadece uygulayıcı. ABD’nin uzun dönem politikası Ortadoğu’da güvenebileceği kişi ve kurumlar hatta devletler yaratıp bunlara yol açarak bölgedeki çıkarlarını koruyabilmektir. “Yeni Dünya Düzeni”nde ulus-devletlere ve onların kırmızı çizgilerine yer yok. Sermayenin ve sermayeye yardımcı kolların hızlı hareket edebilmesi için emperyal baskının artması günümüzün kaçınılmaz tespiti olmalıdır. Bunu gerçekleştirebilmek için ise ABD nüfuzu altındaki yerlerde yürütmenin gücünü artırarak onu despotik bir biçime sokmak ve onu bu haliyle kullanmak politik yol oluyor. Böylece işin dış ve iç dinamikleri birleşiyor. İki vektör birleşerek aynı yönde daha fazla baskı uygular, fizikten bildiğimizi sanıyorum.

Dış destek ve planlayıcı bir açılımlar dizesi ister. İçerdeki uygulayıcı ise bunu süsleyebilmek ve halkını doğruluğuna inandırabilmek için güzel laflar eder, duygusal ve idealist konuşmalar yapar; bir yandan da aba altından sopa gösterir. Kabul edin, Türkiye değişiyor, derler. “Türkiye değişiyor” diye diye Türkiye’de bozmadıkları kurum kalmadı. Birkaç direnen kale kaldı. Yüksek yargı, Ordu gibi. Çeşitli davalarla yapılanlar ortada. ABD’ye, İsrail’e ve dolayısıyla AKP’ye kısa veya uzun dönem politikalarda sorun oluşturabilecek herkes bu davalarla susturulmaktadır.

Türkiye halkına en çok sırtını dönen hükümet AKP’dir.

Halkımız ise hançerlemeyi değil hançerlenmeyi bilmektedir.

ABD’nin bölgesel amaçları ve çıkarları Türkiye’yi Kuzey Irak’la entegre bir duruma getirmeyi gerektiriyor. Öyleyse Davutoğlu çıkar, Barzani’yle toplantı yapar. Kuzey Irak’la ekonomik, kültürel entegrasyon kararı aldık, der. Erbil’e uçuş seferleri başlayacak, der. Ortak bir tarih bilinci oluşturmak için öğrenciler gelip gidecek, der. Barzani’nin büyümesi ve Türkiye’ye entegrasyonu bu topraklara İsrail’in gelmesi demektir. Büyük Ortadoğu Projesi’nin rafa kaldırıldığını sananlar rüya görmektedirler. ABD’nin Irak’ta bir batağa saplanması Kuzey Irak’ta yedek gücü devlet haline getirme ihtiyacını ortaya koyuyor.

Hükümet de bir yandan çeşitli biçimlerle, muhalif olabilecek isimleri elerken despotik uygulamalarını arttırıyor; bir yandan da entegrasyon planlarını ortaya koyuyor. Kürt açılımına en başından beri samimi olmayan bir hükümet var. Bu açılımın senaryolarının Obama’nın Türkiye’yi ziyaret edişi sonrası seslendirilmesine dikkat etmenizi öneriyorum. Çocuklar taş attı diye onları hapse atan, birileri farklı konuşuyor ve farklı düşünüyor diye yargılayanlar açılımla açılıyorlar.

Plan ve zaman ilerlemektedir.

Hükümet İsrail’e ateş püskürüyor. Dışarıda gözlemleyen biri, iki ülke arasında savaş var zanneder; fakat “Türkiye, İsrail ve Emperyalizm” adlı makalemde belirttiğim gibi, bu sert sözler maddi tepkilere ve tedbirlere bağlanmadıkça sert sözlerin sadece bir iç seçim malzemesi olarak kalacağıdır. TBMM, İsrail’e askeri ve ekonomik tedbirler alınması gerektiğini bildiren bir deklarasyon yayımlıyor. İlk reddiye AKP’den geliyor. Hükümet sıra maddi adımlar atmaya geldiğinde “one minute” diyemiyor, diyemez. Onun yerine “Barzani açılımı” yapar, İsrail’in BOP’una destek verirler.

Anti-İsrail değil Pro-İsrail politikalar izleyen bir hükümet ile karşı karşıyayız.

Alphan.Telek@PolitikaDergisi.com