Dingo'nun Taksimi

                                         Dingo özel, isim<?xml:namespace prefix = o />

   "Girenin çıkanın belli olmadığı yer" anlamındaki Dingo'nun ahırı deyiminde geçen bir söz:

   "Ulan burası mahpushane değil, Dingonun ahırı."- Ö. Seyfettin. (TDK)

   2 Mayıs 2008 sabahı inanılmaz bir ağırlıkla kalktım. Sanki üstüme tazyikli sularla saldırılmış gibi sızlıyordu kemiklerim. Kafama elimi atıyordum, plastik kurşunlara hedef olmuşum sanıyordum. Biber gazı soluyor nefes alamıyordum, midem kalkıyordu.

   1 Mayıs akşamı, haberleri seyredenler televizyonlara kitlendi kaldı ve ertesi sabah da anlattığım gibi kalktı. Hatta bu öylesine bir gündemdi ki, ertesi gün, hatta daha ertesi gün de sadece "1 Mayıs Taksim Meydan Muharebesi"nden konuşuldu.

   Bu olaylar, hükümetin özgürlük sembolü gibi göstermeye çalıştığı türban örtüsünün aralanıp, bu türban örtüsüyle gizlenmiş ve başkaca bir özgürlüğün filizlenmesine asla izin vermeyecek, faşizm karanlığını net olarak gösterdi. AKP'nin özgürlük ve demokrasi olarak yutturmaya çalıştığı şey, işte aynen de göründüğü gibi, ayan beyan faşizmdi.

   1 Mayıs Taksim olayları, hükümetin halihazırda içinde bulunduğu psikolojik travmanın nişanesi oldu. Taksim'i, canları pahasına, herkesten korumaları konusunda fetocoplarına emir veren "Taksim Fatihi 1. Tayyipyus", olaylardan sonra da suçu sendikalara atıp bu işten kurtulacağını sandı. Ama RTE'nin halkın her mitinginde aynı travmaları yaşaması, şuursuzca konuşması, şuursuzca kararlar alması ve onun bu konudaki korkusu, bu 1 Mayıs'ta kendini daha net gösterdi. RTE'de bir tür "agorafobi"(açık alan, büyük meydan korkusu) vardı. Halkın meydanlarda buluşması, bir araya gelmesini tehdit sayıyordu.

   Dünya medyasında bile Taksim'de yere düşmüş ve suratı tekmelenen kadınlar, düşmana saldırır gibi Cumhuriyet Gazetesi muhabirlerine saldırmalar, hastane, parti binası ve sendika basmalar yankılandı. İşte bu acımasızlık, bana Amerika'nın Irak'ı işgali sırasındaki tavrını hatırlattı. Ya da İsrail'in Filistin'i bombalarken çoluk çocuk dinlememesini... RTE de aldığı emirler doğrultusunda emirler vererek, Taksim'i 1 Mayıs'ta kimseye kaptırmadı.

   Peki, kazanan Taksim Fatihi 1. Tayyipyus muydu?

   RTE; gizlenmesini, saklanmasını gerektiren sağlık sorunları dışında, psikolojik sorunlar da yaşıyor. Her yerinden başka başka ellere bağlanmış bir kukla gibi ne tarafa oynayacağını şaşırmış. Emperyalistlerin sözünden hiç çıkmamasına rağmen işler de pek yolunda gitmiyor, ekonomi çöküyor, işsizlik artıyor, yolsuzluklar ayyuka çıkıyor, çiftçi karşısına çıkıp "Sen bunları külahıma anlat!" diyor, partiden ufak ufak çözülmeler oluyor, güvendiği Ab-ileri de ona hafiften sırtını dönüyor sanki. Ve RTE bütün bunların verdiği hırsla daha inatçı, daha dediğim dedik oluyor.

   RTE halkı akıllı, bilgili, birleştirici ve kucaklayıcı bir lider değildi. Hatta halkın birlik olmasından korktu. İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nden gelen yolsuzluk dosyalarını, ayağına bağlanmış taşlar gibi sürükleyerek, yine bin bir alavereyle iktidara gelip, iktidarda tam bir saltanat kurdu. Türkiye'nin varlıklarını yabancı Ab-ilerine ve Arap şeyhlerine peşkeş çekti, halkını önemsemedi, hatta halkını alt kimlik-üst kimlik diye bölmeye çalıştı. Halkının acılarıyla üzülmedi, halkının sevinciyle sevin(e)medi. Kendince haklıydı. Tek başına iktidar olmuştu. Yenilmezdi.

   %47 oy almıştı.

   Milli irade arkasındaydı.

   Yabancılarla arası şahaneydi.

   Kendine özel medyası, ağzının içine bakıyordu.

   Bakanlarını, milletvekillerini, muhalefet partilerini, sendikaları, Anayasa Mahkemesi'ni, YÖK'ü, hele hele işçiyi, köylüyü, halkı umursayamazdı. Her şey, onun iki dudağının arasındaydı.

   En azından o hala durumun böyle olduğunu sanıyordu ve bundan dolayı da Taksim'i kurda kuşa yem etmemeyi kafasına koymuştu!

   Ancak kendisi kazanan olamadığı gibi, 1 Mayıs günü Taksim de, işçilerin, emekçilerin, özgürlüklerin, demokrasinin değil;  Dingo’nun Taksim’i oldu.

   Vatana, millete hayırlı uğurlu olsun!

iletisim@politikadergisi.com [2]