Yaşamak Görevdir Bu Yangın Yerinde

Öyle bir yangın ki, ateşi yıllardır sönmüyor yaktığı yüreklerde...

Ne bir söz söyleyebiliyor insan, boğazı düğümlenmeden; ne bir satır yazabiliyor..

Ne yakılan Türküler yatıştırdı yüreğimizi, ne adanan Şiirler..

Bir Yangının nasıl oluştuğunu, kaza mı yoksa kundaklama mı olduğunu uzman itfaiyeciler tespit eder.. Bu durum, dışarıdan çıkış nedeni belli olmayan yangın vakalarında olması gereken bir işleyiştir.

İki Temmuz DoksanÜç günü, havada benzin kokuları, ceplerde kibrit kutuları vardı..

Ve günlerden Cuma idi,; hoşgörü, yaratılanı yaratandan ötürü sevmek, anlamsız ve dış güdümlü nefretin kurbanı oldu o gün..

Katiller ordusunun ellerindeki sopaların, yakılacak ateşe odun olduğu gündü..

Ne Asker geçebildi önlerine, ne polis, ne de devleti yönetenler..

Ne Cankurtaran vardı, ne itfaiye.. Bile bile katliam..

Canların yakıldığı yere, Kebabçı açtılar..

Dediler ki '' O gün kimse yanarak ölmedi. Dumandan boğuldular!''

Susmadılar ''Kimse yakılmadı. Vurularak öldüler! Olay provakasyon. Bu bir Yalan!''

Yaktıkça yaktılar yüreklerimizi. Bu yangını diri tuttular.

 O gün  ''Halktan kimsenin burnu kanamamıştır ve ölenler de çıkan yangından boğularak ölmüşlerdir.''  dediler..

Madımak Davasını, zaman aşımından düşürdüklerinde, yobazlar sürüsünün avukatlarının oluşturduğu iktidar ''Bu karar Hayırlı olsun!'' çirkinliğini ayakta alkışladılar..

Katliamın Yirminciyıl dönümü anısına çizilen bir karikatürde,

Katliamın davasını düşüren kindar başbakanın ağzından alev çıkıyor.. aleve meşale tutan yobaz '' Biz bu ALEVİ seviyoruz'' diyor; kara mizah örneğinde..

Sevgili Uğur Mumcu Ağabeyimiz, şöyle haykırmıştı:

''Ben Atatürkçüyüm!

Ben Cumhuriyetçiyim!

Ben laikim!

Ben anti- emperyalistim!

Ben bağımsız Türkiye'den yanayım!

Ben özgürlükçüyüm!

Ben insan hakları savunucusuyum!

Ben terörün karşısındayım!

Ben, yobazların, hırsızların, vurguncuların, çıkarcıların düşmanıyım!

Öyleyse vurun, parçalayın!

Her parçamdan benim gibiler, beni aşacaklar çıkacaktır!''

Sevgili Metin Altıok'tan, bir yaşanmışlık kaldı Madımak otelinde:

''Şimdi bize ne olacak?'' dedi şairlerden birisi..

'' Kalanlar, gidenlerin ardından Şiirler yazacak'' dedi Metin Altıok..''

Ve bir Şiir de, AtaolBehramoğlu yazmıştı; gidenlerin ardından..

yaşamak bu yangın yerinde

her gün yeniden ölerek

zalimin elinde tutsak

cahile kurban olarak

yalanla kirlenmiş havada

güçlükle soluk alarak

savunmak gerçeği çoğu kez

yanlızlığını bilerek

korkağı, döneği, suskunu

görüp de öfkeyle dolarak

toplanır ölü arkadaşlar

her biri bir yerden gelerk

kiminin boynunda ilmiği

kimi kanını silerek

kucaklıyor beni metin altıok

aldırma diyor gülerek

yaşamak görevdir yangın yerinde

yaşamak insan kalarak

İşte düğümlenmiş bir boğazla, yanan bir yürekle, yakılan Türkülerden, yazılan Şiirlerden güç alarak dayanıyor insan bu Yangına...

Öyle bir yangın ki, kah zulmün ateşinde yananların acısı yakıyor yürekleri.. kah zulme ve karanlığa karşı, gülümseyerek ve omuz omuza dik tutacak kadar çoşkun.

İrfan DEĞİRMENCİ

iletisim@politikadergisi.com