Güncel

Dinleme kayıtlarıyla malumun ilanı olarak ortaya çıkan yolsuzluklar, hırsızlıklar, ahlaksızlıklara karşı Başbakan aklanma mercii olarak yargıyı değil seçim sandığını göstermekte bildiğiniz üzere..
Peki, seçimler demokrasilerde bir yargı ve aklanma aracı mıdır? Hele bizim gibi duyarsızlıkları, bananeci yaklaşımları, devekuşu ya da üç maymunculuğu besleyen bilgisiz bir toplumda..

Demokrasinin bir eğitim işi olduğunu, eğitimsiz kitlelerin çoğunluğu oluşturduğu toplumlarda güzel sözlü demagogların başa rahatça geçebileceğini Platon tam 2400 yıl önce söylemişti.

Cahil bir toplumla seçim yapmanın okuma yazma bilmeyen adama hangi kitabı okuyacağını sormak kadar ahmaklık olduğunu Nietzsche tam 150 yıl önce söylemişti.
Demagojiyle serseme çevrilmiş bir halkın sandığa elindeki kağıdı atarak kendi kendini yönettiğini sanmasının bir oyun, Amerikan demokrasisi olduğunu İsmail Hakkı Tonguç tam 50 yıl önce söylemişti.

Uluslararası politika dünyasında, güçlü devletlerin, hak hukuk çerçevesinde değil, kendi çıkarları doğrultusunda masaya koydukları kurallar insan, ülke, millet, kavim, ırk, demokrasi, özgürlük ve dokunulmazlık haklarına uysa da uymasa da geçerli oluyor. Zaten buna itiraz edeni de bir şekilde pasifize ediyorlar, kendilerine has yöntemlerle.

Bölgemizin yakın tarihinde bu tür uygulamaların örneğinden bol miktarda bulmak mümkün.

20’nci yüzyılın başından başlarsak, Mekke Şerifi Hüseyin'e Fransız-İngiliz işbirliği ile atılan kazığın tarihi 1916.

İngilizlerin "Seni Birleşik Arap Devleti'nin Kralı yapacağız" vaadine kanarak Osmanlı'ya isyan bayrağını açan ve İngilizlere köle gibi hizmet eden Mekke Şerifi Hüseyin’in İngiliz ve Fransız diplomatları Syces ile Picot'un -kendi devletleri adına- Ortadoğu'nun paylaşımını içeren 1916 yılında imzaladıkları Antlaşmanın 1918'de, Lenin Rusya'sı tarafından açıklanması sonrasında "Aldatıldım" demesi, "Güçlü devletlerin uluslararası politikada, etik olmasa da, kendi kurallarını uygulamasının" en güzel örneklerden bir tanesi.  

Sevgi dolu, çok akıllı, çok namuslu ve de çok demokrat erkekler ne dersiniz? Bu yıl kaç kadın öldürelim? Bu soruyu her yıl öldürülen, taciz ve tecavüz edilen kadınların istatistiğini yapan hemcinslerimize yardım olsun diye sormuştum. Şaşırdınız mı? Kızdınız mı?

Yoksa Dünya Kadınlar günü olarak lütfettiğimiz bu günde en kurnaz riyakârlığımızla bir demet çiçekle anamız, bacımız, yarimiz, eşimiz olan kadınların karşısına geçip onların kanmış görünmek için yüzlerine yerleştirdikleri gülümsemeyi aynı riyakarlıkla gerçek sayıp bizde mutlu mu olsak?

İsterseniz kızmayı veya sevinmeyi bir yana bırakıp eserimizin istatistiklerine bir göz atalım. Bir defa kadın öldürme hızımızın on yılda tam %1400 arttığını söyleyelim.

Yayılan tapeler, uçuşan iddialar, yürüyen tartışmalar...

Canı cehenneme her türlü iddianın. Varlığı da yokluğu da bu yazının konusu değil. Bu yazı açık bir uyarıdır.

Devlet soyut bir şeydir, devlet kurumlar aracılığıyla ortaya çıkar. Yargısı, meclisi, yürütmesi, güvenlik güçleri ile devlet mefhumunun ruhuna can üflenmiş olur. Devleti var eden unsurların başında da halk gelir. Halkınız yoksa hangi büyüklükte toprağınızın olduğunun önemi yoktur.

Türkiye'de siyaset yaptığını zanneden politikacılar halk kavramını hiçbir zaman homojen (birbirine tamamen karışmış, farksız) olarak görmemiştir. Aksine siyaset, 20.yüzyıl teorisyenlerinden C.Schmitt'in kurguladığı dost-düşman ayrımı üzerine yürür. 21. yüzyılda bu çözümlemenin hala geçerli olması, aslında hiçbirimizin 21.yüzyıl insanı olmadığımızın göstergesidir.