23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı…

İlk adıyla Milli Bayram. Bu günkü çocukların hazırladığı bayram gösterilerine geçmeden önce içimizin sıkıntı nedenlerine değinmekte yarar var.

Osmanlı aşığı iktidarın Mustafa Kemal ve Cumhuriyetimizle ilgili ne varsa yok etmeye çalıştığı ve bu işe onları hatırlatacak günleri yasaklamaktan başladığını biliyoruz. 29 Ekim Cumhuriyet bayramını yasaklayan, 30 Ağustosu çoktan unutan, 19 Mayısı okullara hapsedip yok etme operasyonuna başlayan iktidar neden milli eğitimde 23 Nisanın kutlanmasını engellemiyor dersiniz? Hemen söyleyelim, işine geliyor. Nasıl mı?

Aslında 23 Nisan çocuk bayramı değildir. Adı üstünde “Ulusal Egemenlik” bayramıdır. Bilindiği gibi insanları malı sayan padişahlar hayâsızca ecdatlarından gelen mirası har vurup harman savurdukları yetmiyormuş gibi en son Sevr anlaşması ile Türk yurdunu da batılılara peşkeş çekmişti. Bıçağın artık gırtlağa dayandığını gören ulus uyanmış, önderi Mustafa Kemal ile sadece batılıları değil onların içerdeki uşaklarını da bu memleketten sürüp atmıştı.

Başlangıçta Mustafa Kemal ve arkadaşlarının hareketi olarak görülüp batılılarca çok da önemsenmeyen hareket, 23 Nisan 1920 de ulusal meclisin açılması ile çok farklı bir boyut kazanmıştır. Artık sadece küçük bir gurubun hareketi değil bir ulusun kurtuluş hareketidir. Bu tarih gerçek direnişin, zulme isyanın ivme kazanmasındaki dönüm noktasıdır.

Atatürk ilkelerini, Türkiye Cumhuriyeti’ni yok etmeye azimli emperyalistlerin ve içerdeki işbirlikçilerinin bayram olarak kutlanan bu anma günlerini ortadan kaldırma isteği tabii ki anlaşılabilir bir istektir. Ulusal bayramlarımızdan ilk darbeyi yiyen de maalesef 23 Nisan Ulusal Egemenlik bayramımız olmuştur. 12 Eylül cuntacıları çıkardıkları bir kanun ile Ulusal Egemenlik Bayramının sonuna çocuk bayramı cümlesini eklemişler, o günden beri de giderek görkemi artan bir çocuk bayramına dönüşmüş, asıl niteliği ortadan yok edilmiştir.

Bazı tarih bilmezlerin dediği gibi Atatürk bu bayramı çocuklara vermiştir lafı yanlıştır. Konunun aslı ise şu dur. Şimdiki adı ile Çocuk Esirgeme Kurumu 23 Nisanı kimsesiz çocuklara (savaş sonrası çok fazla vardılar)dikkat çekmek adına “çocuk günü” ilan etmiş, hatta bir defasında Atatürk bu ilgi çekmeye ortak olmak adına sembolik olarak yerini bir çocuğa devretmiştir.

Çocukların bir bayramı olması tabii ki muhteşem bir durumdur. Ama bu durum gerçek bayramı unutturmak adına kullanılmamalıydı. Eğer ki iki bayramı aynı günde kutlayamayacak kapasitede isek, çocuk bayramını başka bir tarihe kaydırabilirdik. Tabii ki niyetimiz çocuk bayramı olsaydı.

Gelelim günümüzdeki kutlamaya. Sabah torunun da yer aldığı gösterileri izlemek için oradaydım. Okul idaresi gerçekten çok ciddi çalışmış, her sınıf bir gösteri hazırlamıştı. Onca sınıf içinden bir tanesinin bayraklı ve kurtuluşumuza atıfta bulunan bir gösteri hazırlamış olması ise gerçekten alkışa değerdi. Rusya’dan gelen bir çocuk gurubu muhteşem bir gösteri yaptılar. Kullandıkları müzik halk müziklerinden oyun ise halk oyunlarından bir örnekti. Ardından sahne alan bir ana sınıfı ise gam gam dansı ve müziği ile gösteri yaptı. Bu da milli eğitimimizin, ilerde kara çarşafa veya badem bıyığa bürünmeyecek çocukları nereye hazırladığı, özendirdiği hakkında iyi bir fikirdi.

Badem bıyıktan bahsetmişken aslında çok ilginç bulduğum bir durumu da belirteyim. Badem bıyıklılar takımından olduğunu iyi bildiğim bir bey herkesin kendince en güzel kıyafetlerini giyerek bayrama katıldığı o okul bahçesinde evde kimse yokken giydiğimiz eşofman altı tişort kıyafeti ile oradaydı. Sanki sizin bayramınız benim için bu kadar değerliydi der gibiydi.

Bizim için artık birçok şeyin hiç önemi yok. Zira gelişme yaşını çoktan geçtik. Oysa çocuklarımız, torunlarımız için büyük sorumluluğumuz var. Ulusça bayramlarımıza daha bir sıkı sarılma, onlara daha çok özen gösterme zamanıdır diye düşünüyorum…

Cem Osman TAMTÜRK

cem.tamturk@politikadergisi.com