TEKEL işçilerinin iş aş derdi, yabancılaştırma ve kapatılma sonucu daha da artmış, son dönemlerde içinden çıkılmaz bir hâl almıştır. TEKEL’in özelleştirilmesi ile birçok aile ferdi işsiz kalmış evine aş götüremez duruma gelmiştir. Ekonomik krizin etkileri ile de çığ gibi büyüyen işsizlik nedeni ile iş bulma olasılığı, neredeyse imkânsız hale geldi.

   TEKEL’in özelleştirilmesi ile devlet kazanç sağlayacağını düşünürken, binlerce ailenin iş derdine düşeceğini görmezden geliyor. Özelleştirme İdaresi Başkanlığı’nca yürütülen tüm özelleştirmeler bu ülkenin değerlerinin, kazanç noktalarının kaybedilmesine veya kısmî olarak yitirilmesinin adımlarına vesile olmakta.

   Bugün gelinen noktada, TEKEL işçilerinin özlük haklarıyla kamu kuruluşlarına nakillerini istemeleri mücadelesi halen sürüyor.

   Ankara’da özlük hakları için eylem yapan binlerce TEKEL işçisi sesini duyurabilmek için açlık grevine dahi başladı.   İktidarın TEKEL işçilerinin taleplerini duymazdan gelmesi, tepkisiz kalması bu zorlu yola zorunlu olarak itmiştir.

   İktidar gözlerini kulaklarını ne kadar kapatırsa kapatsın, acı bir dram yaşanıyor. İşçilerin ellerinden alınan hakları geri vermek için de adım atılmıyor, sorunlarını çözmek için de.

   Toplumumuzun kanayan yarası işsizlik... Sadece TEKEL işçilerinin değil, bu ülkenin eczasının, itfaiyecisinin, polisinin ve birçok sektörün yaşadığı sorun.

   Ellerinde ekmeklerle Meclis’e giden TEKEL işçisi kadınlar, dertlerini sorunlarını anlatabilmek için epeyce bir mücadele veriyorlar. Ekmek, yaşam ve onur mücadelesi, haklar geri verilene dek devam edecek. Ancak, demokratik ve sendikal hakların talep edilmesi o kadar da kolay değil. Hak istemek, hakkına sahip çıkmak suçmuş gibi, verilen mücadelenin siyasi ya da ideolojik bir yanı olmadığı halde bu şekildeymiş gibi müdahalede bulunulması vahim bir durum. TEKEL işçileri yaşamlarını sürdürebilmek, temel ihtiyaçlarını karşılayıp hayatlarını idam ettirebilmenin direnişini gösteriyor.

   Abdi İpekçi Parkı’ndaki eyleme polisin sert ve orantısız güç müdahalesi hâlâ hafızlarımızda. Kolay kolay da silinmeyecek izlerle. 1 Mayıs İşçi Bayramı’nda da durum bundan faklı değildi. İnsanların üzerine atılan göz yaşartıcı bombalar, coplar…

   Ülkemizin yaşadığı ekonomik kriz ortada! Kapanan dev fabrikalar, işletmeler, bankalar nedeni ile birçok çalışan işsiz kaldı. Krizden sebep, işsiz kalması ile ödenemeyen faturalar, ev kirası, kredi kartı borçları insanların boğazına düğüm atmış durumda.  Ne yapacağını, işin içinden nasıl çıkacağını bilemediği gibi kazanılmış hakkını savunduğunda ise suçlu muamelesi ile karşılaştığında hem psikolojik olarak çöküyor hem de ekonomik dar boğazın eşiğinde yaşama tutunmaya çalışıyor.

   En az üç kişinin oluşturduğu çekirdek bir ailenin masrafları göz önünde bulundurulduğunda alınmayan ekonomik tedbirlerle daha kötü günlerin geleceğinin habercisi…

   Bu harcama tablosuna göre bir işçinin eline geçen maaşı en az 1.350 TL olması gerekiyor. Asgari yaşamını sürdürebilmesi için. Ancak asgari ücret tablosunu incelediğimizde masrafları karşılamanın oldukça güç hatta imkânsız olduğu anlaşılacaktır.

   Tüm bu harcamaların içerisinde;

   Tatil, önemli sağlık masrafları, doğum, yurtdışı seyahatleri, dershane ücreti, yurtdışı eğitim masrafları, uçak-tren masrafları yok. Üniversite harçları, hastanelerin almış olduğu özel katkı payları yok. Evin tamirat giderleri, bozulan beyaz eşyanın yerine yenisinin konmasının faturası yok.

   O nedenle TEKEL işçileri bu ülkede ki işsizlerin, kriz fırsatçılığı ile zam alamayan işçilerin, yiyecek ekmeği zor bulup iki kuruşu bir araya getirmeyenlerin sesi oldu. Verilen haklı mücadele örnek teşkil ediyor.

   İktidarın, yetkililerin duyarsızlığı daha ne kadar sürer, bilemiyoruz. Ancak bir gerçek var ki dünyanın gözü önünde böylesi bir drama sessiz kalmak bırakın siyaseti, insanlığa sığmaz.

   İşçiye yapılan her türlü haksızlık, faşist yaklaşımlar son bulmalı. Her tür emekçi harekete karşı yapılan sindirme, bastırma politikası iktidara hiçbir şey kazandırmayacağı gibi, çok şey kaybettirecektir.

   Zira bahse konu olan bir oyun değil, yaşam mücadelesidir.

Nuran.Talay@PolitikaDergisi.com

 [Bu yazı, Politika Dergisi Sayı 20’de yer almıştır. Tüm fazladan özellikleri ile özgün sayıyı indirmenizi salık veririz. Sayı 20’yi indirmek için buraya tıklayınız. ]