Yurttaş, Kul, Vatandaş

Ortaçağ düzeni içerisinde insanlar “kul”du…

Yaşadığımız çağda ise, yurttaştır, vatandaştır…

İşte iki yüzyıl arasında farkın düğümü bu noktadadır…

Birinde bir kişiye sınırsız bir bağlılık vardır…

Ortaçağın insanı tanrı adına bir kişinin kuludur, kölesidir…

Hiçbir sosyal hakkı yoktur.

Anayasa mevcut değildir ki, anayasal hakları olsun…

Yönetene kayıtsız şartsız tabi, kimliksiz ve kişiliksiz bir biçaredir…

Bugünün çağdaş toplumlarında ise, kulluk tarihe karışmıştır…

Kul olma kültürü yerini, demokratik haklarının bilincine ulaşma imkânını içinde barındıran bir özgürlük ortamına bırakmıştır.

Ama bu imkân gökten kendiliğinden yağan bir nimet ya da lütuf değildir.

Bu imkân ancak “çağdaş” toplumlara mahsus bir niteliktir.

Gazi Paşa’nın deyimi ile “muasır medeniyet seviyesine” ulaşmış halkların erişebileceği bir mertebede yer almaktadır.

Demek ki hedef, kulluktan yurttaşlığa uzanan bir kültür yolculuğunda sarf edilecek olan kolektif emeğin bir sonucu olarak elde edilebilecektir.

Peki… Kolektif emek nasıl ortaya çıkacak, nasıl yaratılacaktır?

Sözünü ettiğimiz hedefe dönük olan kolektif emek, ancak “Yetkin bireylerin örgütlü çalışması” ile yaratılabilir.

O zaman vardığımız nokta, yetkin bireyin yaratılması… Ve örgütlü toplumun inşa edilmesi mücadelesine omuz vermek, destek olmak ve en önemlisi de bu yapılanmanın [bizzat] içinde bulunmaktır…

Siyaset, bir meslek değildir.

Bir geçim vasıtası değildir.

Toplum içinde şatafatlı bir yer edinmenin vasıtası değildir.

Siyaset, bir uygarlık sorunudur…

Kendimize, çevremize, ülkemize ve tüm insanlığa karşı kafamızın içinde oluşturduğumuz bir sorumluluk bilincidir.

Bir koltuğu elde etme, bir sapa başkan olma “becerisi” ve bir grubun adamı olarak gününü gün etme kişiliksizliği hiç değildir…

Ve gün, bu bilincin topluma mal edilmesi için özveri ile çalışma, didinme, uğraş verme günüdür…

Birilerinin dediği gibi, “yan gelip yatma” günü değil…

faruk.haksal@politikadergisi.com