Mart 2013

Bugün yemek sırası bende

Yemek de yemek olsa bari

İşte bir makarna, bol salatalı cacık hepsi bu

“Şimdi bir de rakı olsa” der bizin Darendeli de

Görüp göreceği ancak bu hepi topu

Hangi ölüme ağlamalı şimdi bilmem ki

Kaya’ya mı,İlhan’a mı,Sadri’ye mi,Güney’e mi

Ama ben en çok bir babamın, bir Sadri’nin gidişine alışamadım

Ya Vahi Öz’e, Ayhan Işık’a, Necdet Tosun’a ne demeli

Hele Adile Naşit, çocuklarımızın ninesi

Ama ben en çok bir babamın bir Sadri’nin gidişine alışamadım

Komşum ilkokul öğretmeni. Bu sene dördüncü sınıfları okutuyor. Araştıran, inceleyen, düşünen, çalışkan biri. Biraz zorlansam hani "solcu" da diyebilirim kendisine. Ama o bildiğimiz, 'attı mı mangalda kül bırakmayan' solcularımızdan değil... Bu özelliğini hep taktir etmişimdir.

İktidarın yazarları mutluluktan uçuyor. Sanki bilmem kaçıncı dünya savaşı bitmiş, artık savaşmaktan yorulmuş olan halk barışa kavuşmuş. Bu barışın mimarı olan sayın başbakan da neredeyse ilah değerine çıkarılmış. Gazetelerde bahar çığlıkları. Bu o kadar büyük bir başarıymış ki, gümbürtüsünden İsrail bile korkmuş da bizden özür dilemiş. Artık bu yıl Nobel barış ödülü kesin başbakanımızın hakkıdır.

İyide bütün bunlardan bir şey anlamayan birileri var. Kim mi bunlar? Türkiye’de yaşayan yetmiş küsur milyon insanın çok büyük bir çoğunluğu olaya tenis maçı seyreder gibi bakıyor.